عوامل موثر در اطاله دادرسی در ایران

یکی از مشکلاتی که مردم در ارتباط با دادگاه های کشور با آن دست و پنجه نرم می کنند بحث طولانی شدن زمان دادرسی است که از آن با عنوان «اطاله دادرسی» یاد می شود. به طور کلی اطاله دادرسی به معنای طولانی شدن زمان رسیدگی به پرونده های قضایی در دادگاه ها، دادسراها و مراجع شبه قضایی مانند شوراهای حل اختلاف است.

به گزارش خبرگزاری مهر، زمان رسیدگی به موضوعات قضایی از عواملی است که تاثیری مستقیم هم بر روی حکم صادره از سوی قاضی و هم نقش بسزائی در جلوگیری و پیشگیری از وقوع جرایم دارد. چرا که هرچه زمان رسیدگی به یک موضوع کمتر باشد بالتبع مجرم سریع تر به سزای عمل خود و هم شاکی زودتر به حق از دست رفته خود می رسد. البته باید به این موضوع نیز توجه داشت که پرونده ها باید روال قانونی خود را پشت سر بگذارد تا قاضی بتواند عادلانه ترین حکم را صادر کند.

اما آنچه در دادگاه های ما اتفاق می افتد این است که بعضا زمان رسیدگی به پرونده به قدری طولانی می شود که طرفین از حصول نتیجه ناامید می شوند و یا اتفاق افتاده است که یکی از طرفین پرونده فوت کرده و همین امر موجب شده است که اگر حقی هم از میان رفته باشد، حکم صادره دیگر فایده چندانی نخواهد داشت.

عواملی که در اطاله دادرسی نقش دارند را می توان به چند دسته تقسیم کرد:

1- یکی از مهمترین دلایلی که موجب اطاله دادرسی می شود و عامل آن نیز خود مردم هستند، دادخواست های ناقصی است که به دلیل بهره نبردن از وکیل و یا مشاور حقوقی ارائه می شود، زیرا مردم با مسائل دادرسی آشنایی ندارند و اولین مرحله نیز ارائه دادخواست است و طرح دعوا باید به درستی صورت بگیرد. در پرونده های بسیاری دیده شده است که به دلیل طرح دعاوی غیرصحیح زمان رسیدگی به پرونده، ماه ها به طول انجامیده است مثلا شخصی از فردی شکایت کرده و در دادخواستی که ارائه داده نام آن فرد را به عنوان «خوانده» آورده است ولی بعد از مدتی و طی مراحل متوجه شده است که آن فرد (خوانده ذکر شده در دادخواست) طرف دعوای او نبوده و بایستی از شخص دیگری طرح دعوا کند و یا اینکه در دادخواست اقامتگاه خوانده به درستی ذکر نشده است. این قبیل اشتباهات که در بین مردم نیز رایج است موجب می شود پرونده ها مدت زیادی را در همان مراحل اولیه باقی بمانند. اگر چنانچه مردم دسترسی آسان به وکیل و یا مشاورهای حقوقی داشته باشند این مشکل تا حد زیادی مرتفع خواهد شد.

2- حجم زیاد پرونده های قضایی و کمبود نیروی انسانی از دیگر عواملی است که موجب اطاله دادرسی در دادگاه های کشور می شود، به دلیل کمبود قضات خبره معمولا پرونده های بیشتری به قضاتی که از توانایی علمی بالاتری برخوردارند ارجاع می شود در نتیجه زمان رسیدگی به پرونده ها طولانی تر می شود.

3- یکی از نقدهایی که بر قانون مجازات کشورمان وارد است زیاد بودن عناوین مجرمانه است، یکی از نتایج این امر به وجود آمدن حجم زیادی از پرونده هاست که دادگاه باید به آن رسیدگی کند زیرا با وجود عناوین مجرمانه متفاوت بر سر هر مسئله کوچکی که از طریق مراجع دیگر نیز قابل حل است می توان یک پرونده قضایی در دادسرا و یا دادگاه ایجاد کرد که این امر توجه ویژه ی قانونگذاران را می طلبد.

4- از دیگر مواردی که باعث اطاله دادرسی می شود این است که ابلاغیه به افراد به درستی صورت نمی گیرد به عنوان مثال مامور ابلاغ، ابلاغیه را تسلیم کسی می کند که صلاحیت ندارد مثلا آن را به همسایه می دهد، در این صورت فرد می تواند ادعا کند که ابلاغیه به او نرسیده است و تمام مراحل باید از ابتدا انجام شود.

5- در برخی از پرونده های قضایی باید از نهادها و ادارات دولتی استعلاماتی صورت بگیرد که معمولا همین استعلامات چندین روز به طول می انجامد، به عنوان مثال در رابطه با واقعی بودن یک سند اداره ثبت مرجعی است که باید اظهار نظر کند و یا پزشکی قانونی مرجعی است که میزان جراحات وارده به فرد را مشخص می کند. معمولا استعلامات از این مراجع زمان زیادی را به خود اختصاص می دهد. البته این مشکل با راه اندازی سیستم های شبکه ای می تواند تا حد زیادی مرتفع شود.
با توجه به مسائل مطرح شده، مشکلاتی که موجب اطاله دادرسی می شود را می توان به دو بخش تقسیم کرد، یکی مشکلاتی که مربوط به ناآگاهی مردم نسبت به مسائل حقوقی می شود که این بخش توجه ویژه مردم و مسئولان قضایی را می طلبد چرا که اولا مسئولان بایستی شرایطی را فراهم کنند که مردم به مشاورهای حقوقی دسترسی آسانی داشته باشند مثلا مراکزی را تاسیس کنند که به صورت رایگان و یا دریافت مبالغ اندکی به مردم مشاوره حقوقی بدهند زیرا با انجام این کار هم مردم نسبت به مسائل حقوقی آشنایی پیدا می کنند و هم با آموزش این مسائل می توان از وقوع جرم نیز پیشگیری کرد، ثانیا مردم بایستی برای انجام کارهای حقوقی خود از متخصصین این امر استفاده کنند. دیگری مشکلاتی است که مربوط به دستگاه قضاء کشور و همچنین قانون مجازات است که خوشبختانه در این دو مورد اصلاحاتی در حال صورت گرفتن است.

میثم مهریاری – کارشناس حقوق و عضو انجمن مدافعان حقوق بشر

ارائه گزارش حقوق کودک در ایران در راه سازمان ملل

دبیر مرجع کنوانسیون حقوق کودک گفت: تا کنون دو گزارش از آخرین وضعیت حقوق کودک در ایران به سازمان ملل ارائه شده و گزارش سوم تا نیمه نخست سال جاری به سازمان ملل ارائه می شود.

مظفر الوندی در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه ایران در سال 1372 رسما با تصویب مجلس شورای اسلامی عضو کنوانسیون حقوق کودک شد گفت: بر اساس قانون باید حوزه ای از دولت مسئولیت اجرای کنوانسیون را بر عهده بگیرد ولی هیچیک از دولتها برای اجرای مفاد این کنوانسیون تلاشی نکردند تا اینکه وزارت امور خارجه به نیابت از دستگاه مربوطه وظیفه اجرای مفاد کنوانسیون حقوق کودک را بر عهده گرفت. وی افزود: با توجه به اهمیت احترام به حقوق کودک، وزارت دادگستری به عنوان یک نهاد فرا دستگاهی و مرتبط با قوه مجریه، قضائیه و مجلس با تصویب مجلس شورای اسلامی وظیفه اجرای کنوانسیون حقوق کودک را بر عهده گرفت که 16 سازمان و وزارتخانه اعضای کمیته ملی سیاستگذاری و هماهنگی مرجع ملی حقوق کودک را تشکیل می دهند. معاون وزیردادگستری گفت: وزارت دادگستری، وزارت امور خارجه، وزارت بهداشت، وزارت اطلاعات، وزارت کار، وزارت آموزش و پرورش، وزارت فرهنگ و ارشاد، سازمان زندانها، مرکز امور زنان، وزارت ورزش و جوانان، سازمان صدا و سیما، مرکز ملی آمار، امور بین الملل قوه قضائیه، نیروی انتظامی و نماینده سازمانهای مردم نهاد از اعضای اصلی کمیته سیاستگذاری و همانگی مرجع ملی حقوق کودک در ایران هستند. دبیر مرجع کنوانسیون حقوق کودک گفت: آیین نامه اجرایی کنوانسیون حقوق کودک بهمن ماه سال گذشته به اتمام و تصویب نهایی رسید و قرار شد رئیس جمهور پس از تائید ابلاغ کند که خرداد ماه توسط معاون اول رئیس جمهور ابلاغ شد. وی افزود: بر اساس این آیین نامه برای ایجاد هماهنگی و اخذ نظرات دستگاههای اجرایی ذیربط در انجام امور و اقدامات موضوع این آیین نامه، شورای هماهنگی با عضویت رئیس مرجع ملی(وزیر دادگستری) به عنوان رئیس شورای هماهنگی، دبیر مرجع ملی به عنوان دبیر شورا، یک نفر وکیل دادگستری با حداقل پنج سال سابقه فعالیت علمی و عملی مربوط به حقوق کودک یا حقوق بشر با معرفی کانون وکلای دادگستری مرکز یا مرکز امور مشاوران به مدت سه سال به انتخاب رئیس مرجع ملی، سه نفر از سازمانهای مردم نهاد فعال مرتبط با حقوق کودک یا حقوق بشر برای مدت سه سال، یک نفر روحانی آشنا به حقوق کودک با معرفی شورای مدیریت حوزه علمیه قم، یک نفر نماینده از وزارتخانه های؛ آموزش و پرورش، تعاون، کار و رفاه اجتماعی، بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، علوم، تحقیقات و فناوری، امور خارجه، فرهنگ و ارشاد اسلامی، کشور، اطلاعات، ورزش و جوانان، معاونت برنامه ریزی و نظارت راهبری، صدا و سیما، سازمان بهزیستی، مرکز امور زنان و خانواده، نیروی انتظامی، سازمان زندانها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور، شهرداری (با معرفی مجمع ادواری شهرداران کلان شهرهای کشور) که حسب مورد با حکم وزیر یا بالاترین مقام مسئول معرفی شده و تشکیل می شود. الوندی گفت: گزارش مرجع ملی حقوق کودک هر پنج سال یک بار باید به کمیته بین المللی حقوق کودک ارائه شود که تاکنون دو گزارش از طریق وزارت امور خارجه ارسال شده و گزارش سوم که قرار بود سال 2010 ارسال شود هنوز ارسال نشده است. وی افزود: گزارش چهارم ایران باید در سال 2015 به نهادهای بین المللی ارسال شود که با ابلاغ آیین نامه روند ارسال گزارشات با کیفیت بهتر و سرعت بیشتری شکل خواهد گرفت. به گزارش مهر، ارتقاء وضعیت کودکان در بخش بهداشت و درمان، کاهش مرگ و میر، فرهنگ، اجبار برای آموزش، محاکمه و نگهداری از کودکان ناهنجار در جامعه، حمایت از کودکان معلول و همچنین پرورش استعدادهای کودکان نخبه بخشی از 54 ماده اجرایی در کنوانسیون است که ایران همانند سایر کشورهای عضو باید به آن عمل کند. بر اساس مصوبه دولت، مرجع ملی می تواند حسب مورد از کارشناسان مجرب در زمینه حقوق کودک برای شرکت در جلسات شورا یا کارگروه های مربوط دعوت و نظر ایشان را بدون حق رای کسب کند. همچنین مرجع ملی دارای حداقل چهار کارگروه کارشناسی دائمی شامل؛ پایش و ارزیابی (بررسی مستمر وضعیت حقوق کودک در جامعه)، حقوق و قضایی، آموزش و اطلاع رسانی، حمایتی و هماهنگی است.